De laatste weken in Honduras
Door: Sanne van der Poel
Blijf op de hoogte en volg Sanne
24 December 2014 | Honduras, El Progreso
De laatste weken in Honduras....
Het is bijna zover, het afscheid komt steeds dichterbij. Iets waar ik heel erg tegenop zie. Ik zou het liefst alle kinderen meenemen en ze nooit meer loslaten, of willen dat Honduras van plek veranderd met Duitsland. Landje wissellen zodat we makkelijker naar onze kanjers kunnen reizen!
We komen steeds meer in de cultuur terecht en raken gewend aan wat er gebeurd in ons stadje El Progreso Yoro. Na onze reis moesten we wel weer lichtelijk wennen aan El Progreso. De auto´s die toeteren omdat je een blanke vrouw bent met blond haar, mannen die Hola Princessa zeggen (wat betekend hallo prinses, kan ik best aan wennen!) en sommige mannen die zich vergissen en fluiten naar je alsof je een hond bent. Waarnaar ze van mij een dodelijke blik ontvangen omdat ik dit het vervelendste vind van alles. Hoe moet dit nou als we terug zijn in Nederland, vroegen we ons af. Wie gaan ons ego opkrikken terwijl we er zo weinig moeite voor hoeven te doen, want geloof me.. na een dag werken met de kids ben ik vaak ontzettend moe en zit ik onder het zand. Het blijft allemaal vriendelijk en beleefd. Soms zit ik even ergens en komen mensen een praatje maken, dit vind ik heel gezellig. Laatst had ik een gesprek met een jongens van 19, hij vertelde mij dat hij Engels ging studeren in San Pedro voor een betere banen kans. We hadden een heel gesprek en hij vroeg uit welke staat uit Amerika ik kwam. Toen ik hem vertelde dat ik uit Holland kwam vroeg hij: Ligt dit staat dichtbijt Missouri? Ik begreep dat dit erg lastig uit te leggen was... Daarnaast snapte hij niet dat ik geen Engels sprak als hoofdtaal, ook dit probeerde ik niet meer uit te leggen. De vreemde blikken die ik toegeworpen kreeg vertelde mij genoeg. Na het gesprek over studie, land van herkomst en het werken bij Pronino en de kinderen kwamen we uit op relaties en familie. Ik vertelde dat ik een relatie had in Nederland en een broertje. Hij vertelde dat hij 7 broers had en 3 zussen, dat hij getrouwd was geweest en nu een nieuwe vriendin had en dat hij 2 kinderen had. Een van 3 en een van 1,5 jaar oud. Als je de rekensom doet 19 – 3 is het, jawel 16. Toen hij me doodserieus vroeg: Dus, waar zijn jouw kinderen nu? Let je man op ze? Toen kwam de ultieme shock voor hem. Ik was 22 jaar, niet getrouwd en had geen kinderen. Ik vertelde hem dat het in Nederland een beetje anders gaat, mensen krijgen vaak kinderen rond het 28e levensjaar en willen eerst sparen om de kinderen een goede educatie te geven. Hij zei letterlijk: Jeetje, dan ben je echt al heel oud als je dan pas kinderen krijgt. Waarna we beide moesten lachen en hij fotos liet zien van zijn kinderen. Dit soort gesprekken vind ik geweldig, tijdens een busrit, tijdens het wachten de mensen zijn zo vriendelijk. Laatst hadden Nick en ik een gesprek in de supermarkt met een wat oudere man. Die ons vriendelijk de hand schudden en zei: Mucho gusto! Wat betekend: Leuk je te ontmoeten! Hij vertelde dat hij het zo jammer vond dat mensen altijd bang waren voor zijn land, het land waar hij zoveel van hield en dat het best meevalt. Je moet weten waar wel en niet te gaan, dit is mijn ervaring ook. Zelf heb ik nog helemaal niks naars meegemaakt, in de zin van berovingen of bedreigingen. We weten waar we niet moeten komen, ook mensen uit Honduras komen hier niet. Dit is wat ik zo fijn vind aan Honduras, er is nog communicatie in plaats van het continu whatsappen, bellen en smssen in openbare ruimten. Dit ga ik zeker missen.
Nu over de afgelopen drie weken. Het waren drukke, hectische en volle weken. Maar wel erg leuk, zoals altijd eigenlijk! De weken zaten vooral vol met veel zanglessen ter voorbereiding van het kerstconcert en het ophalen van geld zodat onze kanjers volgend jaar naar school kunnen. Daarnaast werden er voorbereidingen getroffen voor kerstavond en kerstdag, iets wat veel energie en tijd kost. Zoals wel vaker werd er veel gevoetbald en werden er veel spelletjes gespeeld met de kinderen. Kringspellen, kaarten, danswedstrijden, handstand spelletjes en veel gezang en andere renspelletjes.
Een van de weken stond totaal in het teken van het concert. We hadden repetities op maandag en dinsdag, woensdag was het concert. De eerste dag repeteerde we zonder microfoons. Het was zo ontzettend goed en ik was zo trots op wat de meiden en jongens voor elkaar kregen. Uiteraard konden wij niet achter blijven. Nick en ik wilde als verassing voor de kids ook een liedje zingen, ook zodat we konden zeggen dat wij het ook gingen doen en een beetje zenuwachtig waren. De kinderen vonden het geweldig. De liedjes die werden geofend waren: Noche de paz, dit werd gezonden door onze toppers van meiden, Mi burrito sabanero, dit lied werd gezongen door onze coole kanjers, Baby its cold outside, door Nick en mijzelf en, omdat Silvia de lieve vrouw van Casa de la cultura het zo graag wilde I have nothing, door mij. Ik kon geen nee zeggen toen ze het vroeg met haar puppy eyes (filmpjes komen later wel, denk ik). De eerste oefendag was goed verlopen, de kinderen waren tevreden, wij waren tevreden en Osiris was tevreden. Osiris hielp ons tijdens de oefeningen en een deel van het concert, zonder haar was het nooit zo voorspoedig verlopen vanwege onze Spaanse skills. Deze zijn wel goed, maar nog niet zo goed dat we duidelijk begrijpbare aanwijzingen konden geven. Terwijl Nick en ik het lied gingen oefenen oefende de kinderen het verlaten en opkomen van het podium. We spraken af met Osiris dat wij nog even zouden oefenen en dat we later af zouden spreken om kerstmutsen te kopen en de laatste puntjes op de i zouden zetten voor de generale repetitie van dinsdag. We waren laat terug en heel erg moe. De dag erna hadden we de generale repetitie. Dit ging heel erg goed wederom, het was met microfoons het leek meer echt en de kinderen deden het ontzettend goed. We kregen uitleg over de indeling van de avond, de kinderen zouden eerst zingen en wij zouden in het tweede gedeelte zingen. Dit was allemaal prima en leek ons een goed plan. De dag erna was de dag der dagen, het concert. We hadden veel dingen voor te bereiden zoals pannenkoeken voor de kinderen om te eten, bananen en we hadden frisdrank gekocht. Allemaal lekkere dingen die ook nog eens voedzaam en vullend waren.
Om 18:30 begon de avond. De kinderen waren een beetje zenuwachtig maar ik vertelde hen dat Nick en ik onder aan het podium met hen mee zouden zingen en dat ze het geweldig deden en ik ontzettend trots op ze was. De optredens gingen geweldig, de kinderen zongen prachtig en de mensen klapte luid, het was zo een geweldige avond. Backstage sprongen de kinderen op en neer omdat ze het ze ontzettend goed hadden gedaan en wij sprongen mee. Na hun optreden bleven alle kinderen totdat Nick en ik ons nummer zongen. Dit vonden ze geweldig leuk en mooi en ze bleven ons maar felliciteren en wij hen met hun liedjes, de sfeer was geweldig. Hierna gingen de meiden naar huis, de jongens mochten bij ons blijven samen met nog een begeleider van Pronino. Zelf moest ik mijn liedje nog zingen, dit deed ik voor Silvia want ze vond dit nummer zo ontzettend mooi en ze had mij gevraag dit te zingen dus deed ik dit. De mensen vonden het geweldig, ik keek continu naar de kids en Silvia want dat waren de toppers voor wie ik dit lied zong, hierna was een happy momentje en dronken we nog wat cola voordat we naar huis gingen. Het was een hele geslaagde avond. De dag erna vroeg Silvia of ik even langs wilden komen. Ze had het zo leuk gevonden dat ze zich afvroeg of wij met zijn alle nog wilde zingen in het park, onder andere voor de president van Honduras die meekeek via een videoverbinding vanuit de hoofdstad. Jaja, wij hebben onze contacten mensen... haha. Leek ons leuk en goede reclame voor Pronino dit zou plaats vinden op vrijdag.
Eenmaal vrijdag geworden hadden we eerst onze geweldige sponsorloop. Wat was hier veel voor georganiseerd en wat hadden als onze vrienden en familieleden hun best gedaan om geld op te halen. Ongelofelijk! Deze dag was geweldig. De loop begon rond twee uur, na een mooie speach en een knalstart begonnen wij met rennen. Ik deed ook mee en de kids vonden dit geweldig grappig natuurlijk. Sommige dachten dat ik het niet zou redden, wat ook even door mijn hoofd heen flitsten.
Het is hier zo warm en het is zo vochtig dat je snel duizelig wordt bij inspanning. Uiteindelijk kwam iedereen over de finish heen. Sommige jongens kunnen zo snel rennen, echt niet normaal! Met de hoofdletter N. De dag was geweldig en we hebben uiteindelijk 14 kinderen naar school kunnen laten gaan met de totale opbrengst. Savonds was het andere kerstconcert. Dit ging ook heel goed, de mensen vonden het geweldig en waren hard aan het juichen voor onze kinderen, de president kon het vast ook wel waarderen. Na deze geweldig week was er ook nog een grote activiteit in het weekend, de kampioenswedstrijd van de voetbal, o jaaaaa en en en : WE WONNEN KAMPIOENEN, KAMPIOENENNNNNN. Ze wonnen 2000 lempira en waren daar heel blij mee natuurlijk. Op zondag hebben we de hele dag pakjes ingepakt en per huis in zakken gedaan, wat ook erg veel tijd kosten.
Deze week is veel geregel voor onze aankomende vakantie en het vieren van kerstmis met de kinderen. Op maandag zijn we naar de jongens gegaan in de ochtend, ze waren alles prachtig aan het versieren. Verfen, versiering en kerstbomen waren prachtig mooi en zeker aanwezig. In de middag gingen we naar de meiden. Daar hebben we met hen gevoetbald, gedanst, yoga gedaan en gekletst! Op dinsdag was ik zelf toe aan een chill dagje, ik was zo ontzettend moe dus heb ik als een dood musje een beetje met Bella (onze papegaai, uhu)gechilled en baleadas gegeten smiddags met Manon, Nick en Nic. Vandaag, eerste kerstdag, gaan we naar de kinderen toe om kerst met hen te vieren. Er is een groot dansfeest tot 12 uur in de nacht en Manon en ik gaan bij de meiden logeren vanavond. Morgen gaan we onze spullen inpakken voor onze trip en daarna gaan we nog even een kleine 2 weken genieten van goed weer, cocktails, strand en het mooie land waarin we mogen verblijven om daarna weer terug te keren naar het koude Nederland waar heel veel lieve vrienden alweer op mij aan het wachten zijn.
Tot in januari!
Het is bijna zover, het afscheid komt steeds dichterbij. Iets waar ik heel erg tegenop zie. Ik zou het liefst alle kinderen meenemen en ze nooit meer loslaten, of willen dat Honduras van plek veranderd met Duitsland. Landje wissellen zodat we makkelijker naar onze kanjers kunnen reizen!
We komen steeds meer in de cultuur terecht en raken gewend aan wat er gebeurd in ons stadje El Progreso Yoro. Na onze reis moesten we wel weer lichtelijk wennen aan El Progreso. De auto´s die toeteren omdat je een blanke vrouw bent met blond haar, mannen die Hola Princessa zeggen (wat betekend hallo prinses, kan ik best aan wennen!) en sommige mannen die zich vergissen en fluiten naar je alsof je een hond bent. Waarnaar ze van mij een dodelijke blik ontvangen omdat ik dit het vervelendste vind van alles. Hoe moet dit nou als we terug zijn in Nederland, vroegen we ons af. Wie gaan ons ego opkrikken terwijl we er zo weinig moeite voor hoeven te doen, want geloof me.. na een dag werken met de kids ben ik vaak ontzettend moe en zit ik onder het zand. Het blijft allemaal vriendelijk en beleefd. Soms zit ik even ergens en komen mensen een praatje maken, dit vind ik heel gezellig. Laatst had ik een gesprek met een jongens van 19, hij vertelde mij dat hij Engels ging studeren in San Pedro voor een betere banen kans. We hadden een heel gesprek en hij vroeg uit welke staat uit Amerika ik kwam. Toen ik hem vertelde dat ik uit Holland kwam vroeg hij: Ligt dit staat dichtbijt Missouri? Ik begreep dat dit erg lastig uit te leggen was... Daarnaast snapte hij niet dat ik geen Engels sprak als hoofdtaal, ook dit probeerde ik niet meer uit te leggen. De vreemde blikken die ik toegeworpen kreeg vertelde mij genoeg. Na het gesprek over studie, land van herkomst en het werken bij Pronino en de kinderen kwamen we uit op relaties en familie. Ik vertelde dat ik een relatie had in Nederland en een broertje. Hij vertelde dat hij 7 broers had en 3 zussen, dat hij getrouwd was geweest en nu een nieuwe vriendin had en dat hij 2 kinderen had. Een van 3 en een van 1,5 jaar oud. Als je de rekensom doet 19 – 3 is het, jawel 16. Toen hij me doodserieus vroeg: Dus, waar zijn jouw kinderen nu? Let je man op ze? Toen kwam de ultieme shock voor hem. Ik was 22 jaar, niet getrouwd en had geen kinderen. Ik vertelde hem dat het in Nederland een beetje anders gaat, mensen krijgen vaak kinderen rond het 28e levensjaar en willen eerst sparen om de kinderen een goede educatie te geven. Hij zei letterlijk: Jeetje, dan ben je echt al heel oud als je dan pas kinderen krijgt. Waarna we beide moesten lachen en hij fotos liet zien van zijn kinderen. Dit soort gesprekken vind ik geweldig, tijdens een busrit, tijdens het wachten de mensen zijn zo vriendelijk. Laatst hadden Nick en ik een gesprek in de supermarkt met een wat oudere man. Die ons vriendelijk de hand schudden en zei: Mucho gusto! Wat betekend: Leuk je te ontmoeten! Hij vertelde dat hij het zo jammer vond dat mensen altijd bang waren voor zijn land, het land waar hij zoveel van hield en dat het best meevalt. Je moet weten waar wel en niet te gaan, dit is mijn ervaring ook. Zelf heb ik nog helemaal niks naars meegemaakt, in de zin van berovingen of bedreigingen. We weten waar we niet moeten komen, ook mensen uit Honduras komen hier niet. Dit is wat ik zo fijn vind aan Honduras, er is nog communicatie in plaats van het continu whatsappen, bellen en smssen in openbare ruimten. Dit ga ik zeker missen.
Nu over de afgelopen drie weken. Het waren drukke, hectische en volle weken. Maar wel erg leuk, zoals altijd eigenlijk! De weken zaten vooral vol met veel zanglessen ter voorbereiding van het kerstconcert en het ophalen van geld zodat onze kanjers volgend jaar naar school kunnen. Daarnaast werden er voorbereidingen getroffen voor kerstavond en kerstdag, iets wat veel energie en tijd kost. Zoals wel vaker werd er veel gevoetbald en werden er veel spelletjes gespeeld met de kinderen. Kringspellen, kaarten, danswedstrijden, handstand spelletjes en veel gezang en andere renspelletjes.
Een van de weken stond totaal in het teken van het concert. We hadden repetities op maandag en dinsdag, woensdag was het concert. De eerste dag repeteerde we zonder microfoons. Het was zo ontzettend goed en ik was zo trots op wat de meiden en jongens voor elkaar kregen. Uiteraard konden wij niet achter blijven. Nick en ik wilde als verassing voor de kids ook een liedje zingen, ook zodat we konden zeggen dat wij het ook gingen doen en een beetje zenuwachtig waren. De kinderen vonden het geweldig. De liedjes die werden geofend waren: Noche de paz, dit werd gezonden door onze toppers van meiden, Mi burrito sabanero, dit lied werd gezongen door onze coole kanjers, Baby its cold outside, door Nick en mijzelf en, omdat Silvia de lieve vrouw van Casa de la cultura het zo graag wilde I have nothing, door mij. Ik kon geen nee zeggen toen ze het vroeg met haar puppy eyes (filmpjes komen later wel, denk ik). De eerste oefendag was goed verlopen, de kinderen waren tevreden, wij waren tevreden en Osiris was tevreden. Osiris hielp ons tijdens de oefeningen en een deel van het concert, zonder haar was het nooit zo voorspoedig verlopen vanwege onze Spaanse skills. Deze zijn wel goed, maar nog niet zo goed dat we duidelijk begrijpbare aanwijzingen konden geven. Terwijl Nick en ik het lied gingen oefenen oefende de kinderen het verlaten en opkomen van het podium. We spraken af met Osiris dat wij nog even zouden oefenen en dat we later af zouden spreken om kerstmutsen te kopen en de laatste puntjes op de i zouden zetten voor de generale repetitie van dinsdag. We waren laat terug en heel erg moe. De dag erna hadden we de generale repetitie. Dit ging heel erg goed wederom, het was met microfoons het leek meer echt en de kinderen deden het ontzettend goed. We kregen uitleg over de indeling van de avond, de kinderen zouden eerst zingen en wij zouden in het tweede gedeelte zingen. Dit was allemaal prima en leek ons een goed plan. De dag erna was de dag der dagen, het concert. We hadden veel dingen voor te bereiden zoals pannenkoeken voor de kinderen om te eten, bananen en we hadden frisdrank gekocht. Allemaal lekkere dingen die ook nog eens voedzaam en vullend waren.
Om 18:30 begon de avond. De kinderen waren een beetje zenuwachtig maar ik vertelde hen dat Nick en ik onder aan het podium met hen mee zouden zingen en dat ze het geweldig deden en ik ontzettend trots op ze was. De optredens gingen geweldig, de kinderen zongen prachtig en de mensen klapte luid, het was zo een geweldige avond. Backstage sprongen de kinderen op en neer omdat ze het ze ontzettend goed hadden gedaan en wij sprongen mee. Na hun optreden bleven alle kinderen totdat Nick en ik ons nummer zongen. Dit vonden ze geweldig leuk en mooi en ze bleven ons maar felliciteren en wij hen met hun liedjes, de sfeer was geweldig. Hierna gingen de meiden naar huis, de jongens mochten bij ons blijven samen met nog een begeleider van Pronino. Zelf moest ik mijn liedje nog zingen, dit deed ik voor Silvia want ze vond dit nummer zo ontzettend mooi en ze had mij gevraag dit te zingen dus deed ik dit. De mensen vonden het geweldig, ik keek continu naar de kids en Silvia want dat waren de toppers voor wie ik dit lied zong, hierna was een happy momentje en dronken we nog wat cola voordat we naar huis gingen. Het was een hele geslaagde avond. De dag erna vroeg Silvia of ik even langs wilden komen. Ze had het zo leuk gevonden dat ze zich afvroeg of wij met zijn alle nog wilde zingen in het park, onder andere voor de president van Honduras die meekeek via een videoverbinding vanuit de hoofdstad. Jaja, wij hebben onze contacten mensen... haha. Leek ons leuk en goede reclame voor Pronino dit zou plaats vinden op vrijdag.
Eenmaal vrijdag geworden hadden we eerst onze geweldige sponsorloop. Wat was hier veel voor georganiseerd en wat hadden als onze vrienden en familieleden hun best gedaan om geld op te halen. Ongelofelijk! Deze dag was geweldig. De loop begon rond twee uur, na een mooie speach en een knalstart begonnen wij met rennen. Ik deed ook mee en de kids vonden dit geweldig grappig natuurlijk. Sommige dachten dat ik het niet zou redden, wat ook even door mijn hoofd heen flitsten.
Het is hier zo warm en het is zo vochtig dat je snel duizelig wordt bij inspanning. Uiteindelijk kwam iedereen over de finish heen. Sommige jongens kunnen zo snel rennen, echt niet normaal! Met de hoofdletter N. De dag was geweldig en we hebben uiteindelijk 14 kinderen naar school kunnen laten gaan met de totale opbrengst. Savonds was het andere kerstconcert. Dit ging ook heel goed, de mensen vonden het geweldig en waren hard aan het juichen voor onze kinderen, de president kon het vast ook wel waarderen. Na deze geweldig week was er ook nog een grote activiteit in het weekend, de kampioenswedstrijd van de voetbal, o jaaaaa en en en : WE WONNEN KAMPIOENEN, KAMPIOENENNNNNN. Ze wonnen 2000 lempira en waren daar heel blij mee natuurlijk. Op zondag hebben we de hele dag pakjes ingepakt en per huis in zakken gedaan, wat ook erg veel tijd kosten.
Deze week is veel geregel voor onze aankomende vakantie en het vieren van kerstmis met de kinderen. Op maandag zijn we naar de jongens gegaan in de ochtend, ze waren alles prachtig aan het versieren. Verfen, versiering en kerstbomen waren prachtig mooi en zeker aanwezig. In de middag gingen we naar de meiden. Daar hebben we met hen gevoetbald, gedanst, yoga gedaan en gekletst! Op dinsdag was ik zelf toe aan een chill dagje, ik was zo ontzettend moe dus heb ik als een dood musje een beetje met Bella (onze papegaai, uhu)gechilled en baleadas gegeten smiddags met Manon, Nick en Nic. Vandaag, eerste kerstdag, gaan we naar de kinderen toe om kerst met hen te vieren. Er is een groot dansfeest tot 12 uur in de nacht en Manon en ik gaan bij de meiden logeren vanavond. Morgen gaan we onze spullen inpakken voor onze trip en daarna gaan we nog even een kleine 2 weken genieten van goed weer, cocktails, strand en het mooie land waarin we mogen verblijven om daarna weer terug te keren naar het koude Nederland waar heel veel lieve vrienden alweer op mij aan het wachten zijn.
Tot in januari!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
