Wennen aan een cultuur en werken in Honduras

Ondertussen ben ik alweer 3 weken weg uit Nederland. Een cultuur die echt het tegenovergestelde is van de cultuur hier in Honduras. Daarom heeft het mij wel even tijd gekost om hierin mee te kunnen gaan en alle prikkels die het met zich meebracht te verwerken.

In El Progreso (waar ik woon) is er in ieder geval altijd iets te beleven. Veel muziek om ons heen. Achter mijn slaapkamer, een stukje verder de wijk in, repeteert altijd een band (inclusief drummer...). De drummer is helaas wel wat eentonig in zijn beats maar ach, ik moet er altijd om lachen. Verder is de aandacht die je hier krijgt (van man&vrouw) bizar. Je moet je net een beroemdheid. Iedereen die naar je kijkt en sommige van hen zeggen dan ook: "hola" waarop ik netjes terug groet. Zelf vind ik het met de opmerkingen van mannen nog wel meevallen, of ik ben er al aan gewend dat kan ook haha. Om eerlijk te zijn heb ik mij nog niet onveilig gevoeld in Honduras, de mensen zijn erg aardig en maken een praatje met je als dat kan. Zelfs in de bus (ja want hier zit nog niet iedereen vast aan zijn/haar smartphone) praten mensen met elkaar.

Als we richting de kinderen gaan nemen we altijd de bus, dit kost 7 lempira. Omgerekend: ongeveer 30 eurocent. Eenmaal in de bus zijn er vele mensen die je eten ,drinken of andere producten aanbieden en door de bus lopen. Een grappige ervaring. Als de bus stopt bij Pronino (daar gaat men automatisch vanuit vanwege onze huidskleur) komen de kinderen al op ons af om te groeten en knuffels te geven. Dit blijft leuk en gezellig. De kinderen zijn ontzettend beleefd, wel zie je de machocultuur terug, ook in jonge kinderen. De oudere kinderen proberen je rare woorden te laten zeggen, maar de kleinere kinderen staan er dan vaak om heen met handen op hun oren. Dat zegt genoeg haha. Zelf heb ik mijn rooster gemaakt met de vrijwilligers coördinator. Op maandag ga ik samen met Manon en Tom naar de meiden toe, met hen gaan we dan sporten, yoga doen, dansen of muziek maken. Op dinsdag geef ik muzieklessen bij de jongens, ik merk dat ze dit geweldig vinden. Muziek maken met je lichaam en handen kunnen ze echt als de besten. En sommige kunnen ook prachtig zingen, ik probeer dit te stimuleren. Het is zo mooi om te zien dat muziek eigenlijk een taal is die iedereen verstaat :) En ze zijn gek op Michael Jackson, nog een pluspunt!!! :) Op woensdag ga ik met onze speciale kinderen praten en spelen, het gaat hierbij vooral om een op een aandacht. Qua tijd wil ik dit steeds wat verlengen omdat de spanningsboog van deze kinderen kort is. Op donderdag gaan Manon en ik naar de meiden. Op deze dag begeleiden we bij het huiswerk, kunnen we gaan knutselen of een beautymiddag houden (zonder make-up) maar gewoon crème voor het gezicht en haren vlechten bijvoorbeeld.
Soms ben ik van plan ook nog in het weekend naar de kinderen te gaan, ik vind het namelijk superleuk om hier te zijn, ze weten elke dag opnieuw een glimlach op mijn gezicht te toveren.

De laatste week is er veel regen uit de lucht gekomen, wat ik persoonlijk heerlijk vind omdat het niet zo benauwd is. Maar aan elk voordeel zit een nadeel. Het nadeel in deze is dat de rivier erg hoog komt te staan en achter de rivier (gelukkig niet direct aan de rivier!) liggen de huizen van de kinderen. Men sprak de afgelopen 2 dagen van een mogelijkheid tot evacueren mits het waterpeil bleef stijgen. (zie foto's). Het is zo vreemd, een week geleden stond de rivier droog en nu stond het tot aan de brug. Bas vertelde dat dit te maken had met een dam die af en toe open moest, vandaar het vele water. Gelukkig is het waterpeil nu gezakt, Bas blijft wel contact houden met de brandweer. Vanmiddag ga ik weer naar de kinderen en zal ik kijken of het water gezakt is. Later in de middag gaan we pannenkoeken maken voor de kinderen die een toneelstuk hebben vanavond. Hier gaan we onze toppers natuurlijk ook weer aanmoedigen!

Ook zijn we begonnen met ons project waarbij horen: de interviews, ontzettend interessant en prachtig om dit te mogen ervaren.

Daarnaast ook druk bezig met mijn scriptie, die volgens mij, steeds beter wordt naarmate het vele herschrijven maar dit zullen we zien na 27 oktober als ik feedback heb verkregen haha.

Kortom veel gebeurd in twee weken, veel te doen en eindelijk een planning en wat structuur (waar mensen uit Honduras vaak moeite mee hebben). Zin om volgende week en vandaag weer naar de kinderen te gaan.

Tot de volgende blog! X Sanne.