Pronino

De afgelopen twee weken ben ik samen met Manon en Tom full-time bezig geweest met het project. Het waren twee drukke maar ontzettend leuke weken. Op de maandagen en donderdagen gaan we naar de meiden toe en op dinsdagen, woensdagen en vrijdagen gaan we naar de jongens. Soms gaan we ook in het weekend naar de kinderen als er activiteiten zijn. De kinderen hebben vakantie in december en kijken daar erg naar uit, wij ook want dat betekend meer kinderen om activiteiten mee te ondernemen. Op maandag zijn we dus naar de meiden gegaan, met hen hebben we yoga gedaan en zangles. De meiden zijn gek op het nummer: Let it go/laat het los/libre soy. Ook hebben we nog kringspellen gedaan met de meiden wat erg leuk is.

Verder ga ik een kerstconcert organiseren daarvoor heb ik deze week ook erg veel gedaan. Zo heb ik samen met iemand van Pronino liedjes uitgezocht en groepen samen gesteld. Ook heb ik Casa de cultura (een cultureel centrum in Progresso) gereserveerd voor de grote show op 19 december. Er zijn drie groepen kinderen, de jongens, de meiden en de oudere jongens van de berg. Alle kinderen vinden het zingen erg leuk en kunnen het ook goed. Ik ben wel blij dat iemand van Pronino me helpt, dit vanwege de taal en assistentie bij het lesgeven. Lesgeven vind ik toch wel heel erg leuk, dit wordt mij iedere keer opnieuw weer duidelijk. Bij de assistentie met Engelse les en de muzieklessen. De lessen muziek gaan goed en zijn nodig voor het kerstconcert. Met een maand te gaan (waarvan we ook een week weg zijn voor het regelen van ons visum) wil ik elke kans om te oefenen aangrijpen met beide handen.

Het onderzoek verloopt ook goed, de afgelopen weken zijn weer veel interviews gedaan en de vorderingen verlopen goed. Vorige week zijn we naar de dierentuin gegaan, dit is totaal anders dan in Nederland. De dieren hebben kleine kooien en kale verblijven. Ze krijgen wel te eten, verder zag het complex er wel mooi uit.

Met de meiden hebben we ook Zumba gedaan de afgelopen week, dit was lachen! Uiteraard zijn onze Nederlandse heupen een stuk minder ontwikkeld dan de Hondurese heupen, dit is goed te merken in het dansen. De meiden maken mee ronde bewegingen met hun armen en heupen en Manon en ik meer recht toe recht aan bewegingen, maar we hebben onwijs gelachen.

Beide weekenden waren rustig. Het eerste weekend zijn we vrijdagavond uitgegaan met onze vrienden hier, het was de verjaardag van een vriendin van een vriendin van ons en carnaval in de stad. Hier werd volop de Punta gedanst, bizar. De Punt is eigenlijk meer... nouja laten we het netjes houden.... de liefde bedrijven met kleding aan. Ikzelf kan er niet eens naar kijken en ga er zeker niet aan meedoen. Wij allemaal niet trouwens. Google de Punta maar eens :) Op zaterdag ben ik samen met Nick wezen shoppen in San Pedro. Daar is een grote Mall met winkels als: Mango, pull&bear en heel veel eettentjes. Alsof je Amerika instapt het contrast is bizar! Verder het hele weekend rustig aangedaan en kerstfilms gekeken (jaaaa, dat begint hier al veeeel eerder! :)). Het tweede weekend zijn we op zaterdag avond naar een voetbal wedstrijd gegaan met zijn alle. We ondersteunen ons team El Progresso. Iedere keer weer vinden de Hondurezen het geweldig als we komen en ook fanatiek meejuichen voor hun team. We krijgen altijd beveiliging als we een publieke ruimte instappen. Geen idee waarom. In de kroeg, bij het voetbalstadium etc. zijn vaak militairen te vinden. Apart, en onze Hondurese vrienden vinden het ook gek die zijn het niet gewend. Op zondag (vandaag dus) hebben we eerst zumba in het zwembad gedaan (TRAINEN) en daarna zijn we naar de kinderen gegaan, ze moesten voetballen en wij waren daar voor het aanmoedigen van ons team. Tom en Nick deden mee, wij konden niet meedoen misschien een andere keer. Misschien wel goed voor mij, ik heb nooit eerder gevoetbald en moet mezelf hierin echt nog verbeteren. Wel ben ik erachter gekomen dat ik meer een verdediger ben. Manon helpt me hierbij, zij kan wel goed voetballen! :)

We aarden steeds meer in Honduras, mensen gaan ons herkennen op straat we maken praatjes met iedereen en we voelen ons veilig om over straat te lopen. Het merendeel van de mensen wil je graag helpen en is erg vriendelijk. Soms is er een opstootje maar de overige Hondurese houden altijd in de gaten over het goed gaat met: "de gringo's" ik kan niet anders zeggen dan dat ik verrast ben over hoe veilig ik me voel in een van de gevaarlijkste landen van de wereld. Natuurlijk zoeken we het gevaar ook niet op en weten we waar we wel en niet kunnen lopen. We komen hier steeds meer in

Betreffende mijn scriptie: De feedback die ik heb ontvangen is vrij positief, aanpassingen waren nodig en om dit voor elkaar te krijgen sta ik elke dag vroeg op (6:30) om eraan te werken tot we naar het project gaan. Als we dan thuiskomen rond 16:30 ga ik werken tot we gaan eten en soms daarna nog. Hard werken is het dus wel, maar ik steek er liever genoeg tijd in dan te weinig zolang het mijn werk met de kinderen maar niet belemmert want daarvoor ben ik hier en dit vind ik ook veel leuker! :) De vorderingen in mijn scriptie zijn goed, ik ben er heel tevreden mee en trots op wat het (waarschijnlijk) gaat worden. Wel zal ik het eerder in moeten leveren dan mijn studiegenoten, want de 28e ben ik in Guatemala. Meer druk werkt goed voor mij dus ik blijf positief en vind het stiekem wel leuk om eraan te werken vanwege het onderwerp haha!

Dat was een samenvatting van onze bezigheden hier. Vandaag ben ik niet online geweest want we hadden de hele dag geen stroom en dus ook geen WIFI. Dit gebeurd soms. Van 20 tot 30 november ben ik ook slecht bereikbaar. We gaan namelijk een stukje reizen richting Guatemala, hier kijk ik erg naar uit! Na die tijd zal ik weer een update plaatsen!

Xx Sanne