Onze reis naar Guatemala en el salvador

Reizen van Honduras naar El Salvador, Guatemala en terug:

20 november was het zover, we gingen op reis richting Guatemala. We
hadden uiteindelijk besloten met de bus te gaan. Een auto huren ging
niet zo gemakkelijk, er werd gewaarschuwd voor de onveiligheid vanwege
corrupte politie en de auto moest op iemand zijn naam staan die 25
jaar of ouder was. Omdat het ons niet lukte besloten we te reizen met
bus en taxi indien nodig. Sochtends vroeg ging de wekker, om half 6
werden we opgehaald door kennissen van Dona Aileen, die ons nog wat
taart meegaf voor onderweg. Eenmaal in San pedro Sula moesten we de
bus richting El Salvador zoeken, een paar mannen riepen dat we op
moesten schieten en 2 ervan zetten het op een rennen. Maar net op tijd
kon de bus, die aan de overkant van de weg reed, gestopt worden en
konden wij meerijden met deze bus. De rit begon.. de bus was erg
rustig dus we hadden voldoende ruimte, het merendeel van de reis heb
ik geslapen. Af en toe werd ik wakker omdat verkoopers van eten en
drinken de bus in kwamen of aan de zijkant van de bus schreeuwde om
hun voedsel te verkopen. De reis was er gezellig, we waren met zes
personen. Theo, Hannie, Manon, Tom, Nick en ik. We waren rond 7 uur
vertrokken vanuit San pedro en kwamen in de middag rond 4 uur aan in
El Salvador. Hier namen we een klein busje dat richting Playa el tunco
reed. Eenmaal daar aangekomen zochten we een hostel, we vonden het
hostel van Gijs (een Nederlander die in El salvador woont).

Het was perfect, we hadden hangmatten en dat is eingelijk all you need
op vakantie. HEERLIJK! Nadat we aangekomen waren besloten we het
strand op te zoeken, ik voelde me zo thuis toen we hier eenmaal
aankwamen. Golven zo hoog al flatgebouwen en veel mensen die aan het
golfje duiken waren. Het deed mij denken aan vroeger, toen gingen
Sjaak en ik altijd met papa mee naar strand als het erg koud was. Mijn
vader zocht dat op wanneer er hoge golven waren en nam koekjes en
wicky mee. Ik vond dit altijd zo leuk, en kon er dus ook zeker van
genieten in Playa el tunco. Vooral omdat het weer ook eens super was
haha. Tijdens onze tijd in El salvador hebben we heel erg veel golfje
gedoken. De golven waren zo groot dat ik ze soms niet mee durfde te
duiken en probeerde er zo snel mogelijk onderdoor te duiken. Lukte dit
niet, dan werd ik met harde vaard op het strand gesmeten. Risico? Het
verliezen van je bikini.... hahaha. De sfeer was heerlijk ontspannen,
iedereen was chill en het weer was geweldig. Ik zou hier zo nog eens
terugkomen wat een prachtige stad. Na dit ontspannende weekend met
heerlijk weer, golven en de heerlijkste fruit met yoghurt ontbijtjes
die je kan hebben, was het tijd om door te reizen naar Antigua in
Guatemala.

Manon was hier al eens geweest, ze woonde er voor ongeveer 3 maanden,
dus was onze gids en vertelde ons over de prachtige stad. En wauw, dat
is het zeker. Er was een prachtige gele kerk en overal liepen mensen
in klederdracht. Het haar van de vrouwen prachtig verwerkt in een
vlecht met daarin een stukje touw verwerkt. We zaten hier in het
Hostel Yellowstone. Een hostel MET ontbijt, en wat voor een! Om ons
heen waren vulkanen, deze had ik nog nooit in mijn leven gezien en er
reden prachtig versierde oude amerikaanse schoolbussen. Een van de
dagen die we doorbrachten in Antigua hebben we een berg beklommen en
zijn toen bij het witte kruis uitgekomen. Bovenop was een prachtig
uitzicht, ongelofelijk mooi hoe je de vulkanen kon zien wat geweldig.
De middag van deze dag was gevuld met een tocht naar een koffiefarm,
waar we het hele proces van de koffieboon hebben gevolgd, een
uitstapje naar een notenboerderij gerund door een Amerikaan met hele
slechte grappen en een uitstapje naar de oude stad. Deze was de
hoofdstad voor de dreiging van uitbarstingen van vulkanen. Antigua is
toen de hoofdstad geworden, deze ligt verder van de vulkanen af. Ook
hier weer prachtig genoten. De laatste dag in Antigua stond in het
teken van het beklimmen van een vulkaan. We stapte vroeg in het busje
(bumpy ride) en kwamen een uur later aan bij de vulkaan. Het was erg
mistig dus we zagen niet en ik had al snel spijt van mijn keuze voor
een korte broek. Ik dacht: Vulkaan – warm, maar het was fris en
winderig haha. We begonnen aan onze tocht, om ons heen liepen mensen
met paarden (ook wel: Taxi natural) waar we erg om konden lachen. De
klim was zwaar en koud, de uitzichten konden we niet zien, maar
eigenlijk gaf dat wel een stoer iets aan het geheel. Toen we eenmaal
op het hoogste punt aankwamen... was het echt koud en was er heeel
veel wind. Maar we waren we op lava aan het wandelen wat ik heel erg
speciaal vond. Onder de grond waar wij op liepen stroomde nog steeds
lava en de gids vertelde dat de laatste uitbarsting 8 maanden geleden
was geweest. We hebben marshmellows geroosterd en laag gezeten om het
warm te krijgen. Hierna begon de tocht terug, deze was ook zwaar.
Eenmaal beneden, uitgeput en wel, namen we een koffie en uiteraard
ging mijn gulp stuk (gelukkig heeft Hannie deze kunnen maken! J). De
terugweg leek voorspoedig te gaan, totdat iedereen stopte en
rechtsomkeert maakten. Een vrouw in het busje vroeg de chauffeur:
Waarom gaat iedereen terug? De man vertelde dat men aangaf dat er een
vliegtuig was neergestort tegen de berg aan en op de weg terecht was
gekomen, we moesten dus omkeren en een andere weg vinden. Deze eenmaal
gevonden ontstond na een tijdje een file. Wat nu weer ? Dachten we.
Nick en ik wilde onze benen even strekken en gingen een stukje lopen.
Men vertelde dat er een boom op de weg was gevallen en dat ze deze nu
in stukken aan het zagen waren met een zaag. Na een tijdje hoorde we
het geluid niet meer, wat bleek? De benzine om het aparaat aan de
praat te krijgen was op. Een man moest op de motor benzine halen voor
de electrische zagen, uiteindelijk kwam ook dit goed en kwamen we bij
het hostel aan. De rest van de dag hebben we geslapen en uitgerust, in
de avond zijn we naar een prachtig restaurant gegaan en hebben we hier
heerlijk gegeten. We werden opgehaald met een busje en reden een berg
op met prachtig uitzicht.

Na onze tijd in Antigua was het tijd om door te reizen. Met een busje
gingen we richting Lago Atitlan, een meer in een oude krater van een
vulkaan. Bij het laatste stukje werd ik een beetje misselijk we werden
zo heen en weer geschud en maakte een enorme afdaling. Ik was blij
toen we aan kwamen in San pedro Lago atitlan. Ons hostel: Hostel fe,
een party hostel met veel jongeren. Hier hebben we de eerste dag twee
prachtige rustige plekken aan de rand van het meer bezocht en veel
geshopt. De tweede dag zijn Hannie, Theo en ik naar het eiland gegaan
waar de Maya god verbleef. Dit is een beeld dat elk jaar nieuwe kleren
krijgt en in een ander huis woont. Het was zo apart om te ervaren dat
dit beeld, hun Maya god, zo aanbeden werd en elk jaar in een ander
huis woonde. Er was ook een feest nu, er waren kaarsen en er hingen
overal slingers, het was een ontzettend speciale ervaring. Een jongens
bracht ons hierin en vertelde ons over de Maya god, hierna hebben we
nog een mooie kerk bezocht. Na deze ervaring gingen we terug naar ons
eigen plekje aan het meer, de middag werd ingedeeld met een bezoek
aan San marcos, een prachtig eiland met een hele chille sfeer en heel
veel yoga. Onze gidsen waren twee jongens die op het eiland woonden en
ons de weg lieten zien voor een beetje geld. Deze laatste avond werden
we meegevraagd door wat coole en chille mensen en zijn we samen met
hen gaan eten bij Zoola. Hier heb ik de lekkerste brownie met ijs ooit
gegeten, echt hallelujah. We hebben het toetje gedeeld met zijn drieen
aangezien het een heel groot toetje was. Hierna zijn we nog even uit
geweest, het was en groep met geniale mensen!

Na onze geweldige tijd aan het meer begon onze terugreis richting
Honduras, Copan was de bestemming. Na een reis, in een heerlijke luxe
prive bus, kwamen we aan in Copan bij hostel aguana azul. We waren moe
en hongerig en besloten wat te gaan eten. We aten heerlijk Thais bij
een restaurant met een Engelse eigenaar in Honduras. Hoe grappig?
Hierna gingen we slapen. De volgende bezochten we de oude Maya ruines
in Copan. We kwamen aan, kochten kaartjes en gingen het park in. Wauw
wat een: ervaring, prachtig uitzicht en hoe bijzonder om hier te mogen
rondlopen. Ik waande me in een roes terwijl ik de eerste ruine beklom,
ik ben gaan zitten en dacht na over hoe goed ik het had, hoe welvarend
ons land is en hoe speciaal deze ervaring in Honduras voor mij is.
Zonder deze kans had ik waarschijnlijk nooit een maya ruine gezien in
het echt. En dan reizen met deze geweldige groep mensen waarmee ik
zoveel plezier had, ik voelde me gezegend.

Natuurlijk ook gedacht aan al mijn vrienden die ik mis en mijn familie
die me hierin zo steunt. Jasper die mij aanmoedige deze reis te maken,
dit te doen en ervarn te genieten.

Dankbaar voor alle mensen die me hierin steunde en mij af en toe
berichten sturen om te vragen hoe het gaat. Dit ging allemaal rond in
mijn hoofd. De foto´s staan in de vorige post en ik zal de mooiste
uitkiezen om ook in deze blog te posten. Na het bezoek aan de ruines,
de prachtige natuurwandeling en het bekijken van het museum gingen we
terug naar het hostel. Dit was de laatste avond van Hannie en Theo
hierna zouden zij ergens anders heen reizen en wij zouden nog een dag
langer blijven en daarna terug gaan naar Progresso, naar onze toppers!
We hebben de trip afgesloten door samen te eten en zijn hierna gaan
slapen. De volgende dag zijn Tom en ik paard gaan rijden, het waren
oude paardjes maar het was een prachtig uitzicht. We hebben er beide
van genoten en hadden een ontzettend cowboy gevoel haha. Na de
wandeling met de paarden liepen we richting een hotel waar we bij een
groep aan konden sluiten om richting de hotsprings te gaan en hierna
een BBQ te hebben met de hele groep. Het was een hele mooie ervaring,
het water was opgeward door een vulkaan en de lava die eronder door
vloeide. Sommige baden waren echt te heet en niet relaxed om in te
liggen, toen het donkerder werd werden er kaarsjes aangestoken en
kregen we guacemole te eten. Na het badderen hadden we een heerlijke
BBQ en hierna gingen we terug met het busje. De weg heen was al best
eng door de smalle bruggetjes en de aarde die weg was gezakt door de
vele regen, maar nu was er ook minder licht en het had nog meer
geregend dan voorheen. Op een gegeven moment kwamen we vast te zitten,
ik kon het niet langer aanzien en stapte uit om ook te helpen. Dit is
natuurlijk meer wat voor mannen, dus het testostron vloog rond. De
mannen in de bus stuurde aan, de mannen buiten hadden hierop wat te
zeggen en deden iets anders. Ik gleed alleen maar uit maar hielp
uiteindelijk wel met het duwen van de auto. Mijn voeten en broek vies
van de modder/klei. Toen we uiteindelijk bij het hostel kwamen, en ik
mijn kleren had gewassen, gingen we slapen we wilde namelijk vroeg uit
de veren en naar de kinderen toe.

De volgende morgen ging vroeg de wekker en namen we de bus naar San
Pedro Sula in Honduras. De busreis was lang, maar prachtig. Genieten
van de natuur en je ogen uitkijken lukt namelijk goed in Honduras.
Eenmaal in San Pedro wilde we de bus terug nemen naar El Progeso, waar
we wonen. De man zei: La ceiba? En wij: nee Progeso. Nog een keer zei
hij: La ceiba? En wij weer: nee progreso. De man begreep werkelijk
waar niet wat we daar te zoeken hadden. Wij nog vertellen over het
project, hij begreep er niks van. Eenmaal terug werden we liefdevol
opgevangen door Dona Aileen met een dikke knuffel en savonds een
lekker maaltijd met heerlijke vis. Ik had haar erg gemist, onze
Hondureese mams. Ons plan was die dag al naar de kinderen te gaan maar
we waren in slaap gevallen en ontzettend moe.

De dag erna gingen we zo vroeg mogelijk naar de kinderen, ik was even
vergeten hoeveel aandacht we trokken in Honduras, de Hola princessa,
mi corazon etc vlogen om onze oren. Dat alles vind ik niet zo erg,
alleen het fluiten alsof ik een hond ben vind ik erg vervelend vooral
na een vermoeiende dag. Hoe moet dat met mijn ego als ik weer terug in
nederland ben? Haha geintje. Eenmaal bij de kinderen kregen we zo
ontzettend veel knuffels dat ik me zo gelukkig en blij voelde,
onvoorstelbaar. Ze zeiden dat ze ons zo hadden gemist en vroegen waar
we waren geweest, daarna vertelde ze wat zij hadden gedaan. We hebben
nog wat grappen gemaakt, gepraat en gezongen met de kinderen daarna
gingen Manon en ik naar de meiden en kregen we nog meer knuffels. Het
was ontzettend gezellig om de kinderen weer te zien, ik had ze echt
ontzettend gemist en het gaat zo lastig worden om over een maand echt
afscheid te moeten nemen ik wil er nog niet aan denken! Zoveel dingen
nog te doen! Het kerstconcert met de kinderen, het afmaken van ons
verslag, de sponsorloop en meer. Na kerst wat Manon, Nick en ik nog
met de kinderen gaan vieren gaan we nog 2 weken reizen. Dit was mijn
blog voor deze keer. Een lange maar een leuke! Fijne decembermaand
allemaal, dikke kus vanuit Honduras!

Tot de volgende Blog! Xx Sanne