Ometepe & de terugreis naar Honduras
Door: Sanne van der Poel
Blijf op de hoogte en volg Sanne
02 Januari 2015 | Nicaragua, Managua
Allereerst wat over Ometepe: Ometepe is een eiland van 276 vierkante kilometer in omvang, in het Meer van Nicaragua. Ometepe wordt gevormd door twee vulkanen: de Concepción en de Maderas.De meest recente uitbarsting vond plaats in 1957. Het natuurgeweld bij deze laatste uitbarsting was enorm, maar toch gaven maar weinig bewoners van het eiland gehoor aan de opdracht van de regering in Managua om het eiland te verlaten.
Na een misselijkmakende boottocht gingen wij met ons kleine busjes naar ons hostel. Wij verbleven in Little Morgans, een hostel dat letterlijk een boomhut had met allerlei dieren die er woonde inclusief twee varkens, herten en honden en katten. Er was geen WIFI omdat het een rustoord was en er was een uitkijk toren waar je in kon klimmen, in een hangmat kon liggen en zo beide vulkanen kon bekijken. Supervet! Er waren allerlei regels, zo mocht je niet met rechts drinken maar met links anders moest je een biertje atten, etc. De sfeer was er super en ontspannen.
De allereerste dag gingen we scooters huren, lekker over het eiland rijden en een waterval op hiken. Het eiland was super, het leven was er rustig, er liepen overal koeien en het leek alsof de tijd hier had stil gestaan. Er waren allerlei leuke tentjes alleen had je wel echt een scooter of auto nodig omdat je anders nergens kon komen. We gingen allerlei stadjes af en zagen de leukste dingen. Zo zagen Manon en ik een heel oud kerkje en een aparte begraafplaats. Ook kwamen we langs een gebied waar duidelijk de vulkaan uitbarsting nog zijn littekens had achtergelaten. Ook kwamen we midden op een landingsbaan terecht (de enige op het eiland) om natuurlijk van en naar het eiland te komen.
Eenmaal bij het park beklommen wij de waterval (nou .. we gingen het eerste stukje met een auto....) de laatste 20 minuten moesten we ook lopen, prachtig hoe je tussen rotsen en natuur liep. Uiteindelijk kwamen we aan bij de waterval, het was prachtig om te zien hoe het water naar beneden viel, en wat een verkoeling.
Na een chillpauze en de nodige foto's gingen we weer naar beneden toe. Daarna was het tijd voor een chill-moment, ik pakte mijn boek erbij en ging heerlijk in de hangmat liggen. Er was de hele dag gratis koffie, dus dit hostel was goddelijk voor mij. Een paar chill-dagen gingen voorbij. Toen kwam er een feestavond van het eiland waar we uiteraard naartoe gingen. Er waren allerlei eettentjes en een stierenvechten arena. Alleen hier gingen de stieren niet dood, ze vingen ze en daarna mochten ze weer de wei in. Gelukkig maar! Het was een gaaf evenement waar we de cultuur weer wat beter leerde kennen!
De laatste dag deden we het rustig aan, we gingen nog wat over het eiland heen en genoten van de mooie natuur en de rust op dit eiland want wat een prachtige plek was dit! We besloten een chickenbus te nemen naar de vertrekplaats van de boot. Het busje heen deed er 20 minuten over... de chickenbus? dik 3 uur! Mijn kont hing buiten de bus (een oude american schoolbus) en alles werd gebruikt om op te zitten. Wat een ervaring.... maar wel supervet! Toen we uiteindelijk aankwamen hadden we net een boot gemist dus besloten we wat lekker te eten bij een leuk kleurrijk tentje. Na het eten namen we de boot. We moesten reddingsvesten aan, deze stonken zo erg! ... En ik begreep waarom.. ik was ontzettend misselijk door al die golven en vroeg me af of we ooit aan zouden komen. Gelukkig ! Zo kwam een einde aan onze reis...
We stapte in een bus richting Grenada om vervolgens een bus te nemen naar Managua. Hier sliepen we wederom in hetzelfde hostel dit was ons prima bevallen. We belde een taxi om ons s'ochtends vroeg op te halen en naar de halte van een Tica bus te brengen. De TICA bus rijd van Managua rechtstreeks naar San Pedro Sula. Een reis van.... TIEN uur.. Deze tien uur waren lang... erg lang... er was airco en er waren films maar zonder ondertiteling (spaans of engels) en mijn spaans is niet zo goed dat ik het al probleemloos kan verstaan, met ondertiteling had ik er nog wat van kunnen volgen.
Na tien uur reizen kwamen we aan in San Pedro Sula, Honduras. Hier namen we een taxi naar El Progesso. We waren doodmoe en vertelde onze verhalen aan Dona Aileen die het prachtig vond om te horen. Hierna pakte we onze spullen uit, deden deze in de was en pakte hierna onze spullen in om te gaan slapen. Morgen zou onze laatste dag in Honduras zijn.... en zouden we afscheid nemen van de kinderen...
Na een misselijkmakende boottocht gingen wij met ons kleine busjes naar ons hostel. Wij verbleven in Little Morgans, een hostel dat letterlijk een boomhut had met allerlei dieren die er woonde inclusief twee varkens, herten en honden en katten. Er was geen WIFI omdat het een rustoord was en er was een uitkijk toren waar je in kon klimmen, in een hangmat kon liggen en zo beide vulkanen kon bekijken. Supervet! Er waren allerlei regels, zo mocht je niet met rechts drinken maar met links anders moest je een biertje atten, etc. De sfeer was er super en ontspannen.
De allereerste dag gingen we scooters huren, lekker over het eiland rijden en een waterval op hiken. Het eiland was super, het leven was er rustig, er liepen overal koeien en het leek alsof de tijd hier had stil gestaan. Er waren allerlei leuke tentjes alleen had je wel echt een scooter of auto nodig omdat je anders nergens kon komen. We gingen allerlei stadjes af en zagen de leukste dingen. Zo zagen Manon en ik een heel oud kerkje en een aparte begraafplaats. Ook kwamen we langs een gebied waar duidelijk de vulkaan uitbarsting nog zijn littekens had achtergelaten. Ook kwamen we midden op een landingsbaan terecht (de enige op het eiland) om natuurlijk van en naar het eiland te komen.
Eenmaal bij het park beklommen wij de waterval (nou .. we gingen het eerste stukje met een auto....) de laatste 20 minuten moesten we ook lopen, prachtig hoe je tussen rotsen en natuur liep. Uiteindelijk kwamen we aan bij de waterval, het was prachtig om te zien hoe het water naar beneden viel, en wat een verkoeling.
Na een chillpauze en de nodige foto's gingen we weer naar beneden toe. Daarna was het tijd voor een chill-moment, ik pakte mijn boek erbij en ging heerlijk in de hangmat liggen. Er was de hele dag gratis koffie, dus dit hostel was goddelijk voor mij. Een paar chill-dagen gingen voorbij. Toen kwam er een feestavond van het eiland waar we uiteraard naartoe gingen. Er waren allerlei eettentjes en een stierenvechten arena. Alleen hier gingen de stieren niet dood, ze vingen ze en daarna mochten ze weer de wei in. Gelukkig maar! Het was een gaaf evenement waar we de cultuur weer wat beter leerde kennen!
De laatste dag deden we het rustig aan, we gingen nog wat over het eiland heen en genoten van de mooie natuur en de rust op dit eiland want wat een prachtige plek was dit! We besloten een chickenbus te nemen naar de vertrekplaats van de boot. Het busje heen deed er 20 minuten over... de chickenbus? dik 3 uur! Mijn kont hing buiten de bus (een oude american schoolbus) en alles werd gebruikt om op te zitten. Wat een ervaring.... maar wel supervet! Toen we uiteindelijk aankwamen hadden we net een boot gemist dus besloten we wat lekker te eten bij een leuk kleurrijk tentje. Na het eten namen we de boot. We moesten reddingsvesten aan, deze stonken zo erg! ... En ik begreep waarom.. ik was ontzettend misselijk door al die golven en vroeg me af of we ooit aan zouden komen. Gelukkig ! Zo kwam een einde aan onze reis...
We stapte in een bus richting Grenada om vervolgens een bus te nemen naar Managua. Hier sliepen we wederom in hetzelfde hostel dit was ons prima bevallen. We belde een taxi om ons s'ochtends vroeg op te halen en naar de halte van een Tica bus te brengen. De TICA bus rijd van Managua rechtstreeks naar San Pedro Sula. Een reis van.... TIEN uur.. Deze tien uur waren lang... erg lang... er was airco en er waren films maar zonder ondertiteling (spaans of engels) en mijn spaans is niet zo goed dat ik het al probleemloos kan verstaan, met ondertiteling had ik er nog wat van kunnen volgen.
Na tien uur reizen kwamen we aan in San Pedro Sula, Honduras. Hier namen we een taxi naar El Progesso. We waren doodmoe en vertelde onze verhalen aan Dona Aileen die het prachtig vond om te horen. Hierna pakte we onze spullen uit, deden deze in de was en pakte hierna onze spullen in om te gaan slapen. Morgen zou onze laatste dag in Honduras zijn.... en zouden we afscheid nemen van de kinderen...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
