De laatste dag in Honduras & de terugreis naar NL
Door: Sanne van der Poel
Blijf op de hoogte en volg Sanne
09 Januari 2015 | Honduras, El Progreso
Dit was het moment... na maanden gewoond te hebben in een ander land... een andere cultuur... en gewend te zijn aan een andere levenswijze was het tijd om te gaan. Het moment waar ik zo ontzettend tegenop gekeken had was aangekomen. Het afscheid nemen van de kinderen.
We reden naar Pronino, hier waren alle kinderen weer blij ons te zien en ze kwamen op ons afgerend we kregen we 100000 knuffels en zoenen en gingen allereerst nog even met ze praten en spelen. Ook hebben we nog samen met hen gegeten. Maar rond 14:00 was het echt tijd om te gaan, we moesten nog dingen inpakken en richting het vliegveld..
Iedereen werd bij elkaar geroepen en de kinderen gingen om beurten wat vertellen. Ik trok dat heel slecht... veel kinderen moesten ook huilen en wilde ons niet meer loslaten. Wat een rotmoment... we hadden wat opgebouwd met die kinderen en zij met ons en voor mijn gevoel liet ik ze nu in de steek. Wij bedankten hen ook voor alles en gaven aan ze nooit te vergeten. Toen we richting de auto wilde lopen bleef een jongetje me vasthouden, dit was hartverscheurend.. ik had hem zo mee willen nemen maar wist dat dit geen goed idee zou zijn. Toen hij van mij afgetrokken werd kon ik de auto in stappen, de rit naar huis was nog nooit zo stil geweest... we gingen samen met Tania en wat anderen van pronino bij ons favoriete koffietentje een heerlijke koffie drinken. Hierna namen we afscheid.. wat raar om te bedenken dat je ze zo lang niet meer gaat zien.. of misschien wel nooit meer.
Na dit tweede afscheid was het tijd om al onze spullen klaar te zetten voor vertrek. De laatste momenten brachten we door aan het zwembad met een zak chips.. we waren allemaal wat droevig. Toen hoorde we een auto en begonnen we met het inladen van alle spullen. Toen dit gebeurd was kwam het derde afscheid, afscheid nemen van Nick een grote vriend.. iemand die voor mij heel belangrijk geworden was. Maar ik wist dat we elkaar weer zouden zien. Dit hadden we elkaar ook beloofd maar iedereen voelde zich er naar bij. (lees zijn blog over het afscheid: https://captaindistracto.wordpress.com/2015/01/09/parting-is-such-sweet-sorrow/)
Na het afscheid van Nick kwam het vierde afscheid. Afscheid nemen van Dona Aileen, wat een verdrietig moment. Ik bedankte haar en ze zei in het Spaans dat we voor altijd in haar hart zaten en dat ze onze Hondurese moeder was. We knikte. Met een laatste blik naar het huis , de plek waar ik al die maanden gewoond had, een kus aan Dona Aileen, een brok in mijn keel en het dichtdoen van de deur sloot voor mij dit hoofdstuk uit mijn levensboek.
De weg richting het vliegveld was ook stil... we werden weggebracht door Tania en iemand van Pronino. Op het vliegveld kwam het vijfde afscheid (ondertussen was ik wel een beetje moe van het afscheid nemen...) hierna stapte Manon en ik de gate door en moesten we wachten op het vliegtuig richting Miami. De vliegreis was maar twee uurtjes en volgens mij hebben we deze allebei Candy-crush spelend doorgebracht. Eenmaal op Miami heb ik mijn moeder ge-skyped ze was blij wat van me te horen, ik gaf mn vluchtinformatie door en zei dat we richting de gate gingen voor het vliegtuig naar Pennsylvania vanuit hier namen we het vliegtuig naar Amsterdam. We zouden vroeg aankomen... maar door de hevige wind (lekker Hollands!) moesten we dik 1,5 uur circuleren boven Nederland.. lekker hoor! Rond 11:00 landden we. We waren gesloopt en hadden een super jet-lag.
Na het pakken van onze back-packs liepen we door de deuren. Daar stonden onze families. Dit was wel een gelukkig moment van wederzien. We werden overladen met knuffels, kussen en bloemen. Manon en ik namen afscheid van elkaar (afscheid zes...) en gingen met onze families mee.
Bij thuiskomst verwelkomt door mijn lieve mams, paps eenmaal thuis een verwelkoming in het Spaans van mama, papa en Sjaak en mijn tante, neefje en nichtje stonden te wachten! Ook nog een mooi plantje van m'n broertje. Ik was wel heel erg blij hen weer te zien! Verder wil ik graag afsluiten met de volgende woorden in het Engels en spaans:
Enjoyed the 3,5 months in this amazing country. I am gonna miss the kids, my Honduran family (especially my Honduran mom) and Honduran friends and everything what this country has to offer. We will return in Holland at the 10th of January at around 10:30.
Muchas gracias para mi familia y amigos de honduras. Sus país es una país muy bonito. Honduras es in mi corazón. Muchas, muchas gracias para todos!!
xxx Sanne
We reden naar Pronino, hier waren alle kinderen weer blij ons te zien en ze kwamen op ons afgerend we kregen we 100000 knuffels en zoenen en gingen allereerst nog even met ze praten en spelen. Ook hebben we nog samen met hen gegeten. Maar rond 14:00 was het echt tijd om te gaan, we moesten nog dingen inpakken en richting het vliegveld..
Iedereen werd bij elkaar geroepen en de kinderen gingen om beurten wat vertellen. Ik trok dat heel slecht... veel kinderen moesten ook huilen en wilde ons niet meer loslaten. Wat een rotmoment... we hadden wat opgebouwd met die kinderen en zij met ons en voor mijn gevoel liet ik ze nu in de steek. Wij bedankten hen ook voor alles en gaven aan ze nooit te vergeten. Toen we richting de auto wilde lopen bleef een jongetje me vasthouden, dit was hartverscheurend.. ik had hem zo mee willen nemen maar wist dat dit geen goed idee zou zijn. Toen hij van mij afgetrokken werd kon ik de auto in stappen, de rit naar huis was nog nooit zo stil geweest... we gingen samen met Tania en wat anderen van pronino bij ons favoriete koffietentje een heerlijke koffie drinken. Hierna namen we afscheid.. wat raar om te bedenken dat je ze zo lang niet meer gaat zien.. of misschien wel nooit meer.
Na dit tweede afscheid was het tijd om al onze spullen klaar te zetten voor vertrek. De laatste momenten brachten we door aan het zwembad met een zak chips.. we waren allemaal wat droevig. Toen hoorde we een auto en begonnen we met het inladen van alle spullen. Toen dit gebeurd was kwam het derde afscheid, afscheid nemen van Nick een grote vriend.. iemand die voor mij heel belangrijk geworden was. Maar ik wist dat we elkaar weer zouden zien. Dit hadden we elkaar ook beloofd maar iedereen voelde zich er naar bij. (lees zijn blog over het afscheid: https://captaindistracto.wordpress.com/2015/01/09/parting-is-such-sweet-sorrow/)
Na het afscheid van Nick kwam het vierde afscheid. Afscheid nemen van Dona Aileen, wat een verdrietig moment. Ik bedankte haar en ze zei in het Spaans dat we voor altijd in haar hart zaten en dat ze onze Hondurese moeder was. We knikte. Met een laatste blik naar het huis , de plek waar ik al die maanden gewoond had, een kus aan Dona Aileen, een brok in mijn keel en het dichtdoen van de deur sloot voor mij dit hoofdstuk uit mijn levensboek.
De weg richting het vliegveld was ook stil... we werden weggebracht door Tania en iemand van Pronino. Op het vliegveld kwam het vijfde afscheid (ondertussen was ik wel een beetje moe van het afscheid nemen...) hierna stapte Manon en ik de gate door en moesten we wachten op het vliegtuig richting Miami. De vliegreis was maar twee uurtjes en volgens mij hebben we deze allebei Candy-crush spelend doorgebracht. Eenmaal op Miami heb ik mijn moeder ge-skyped ze was blij wat van me te horen, ik gaf mn vluchtinformatie door en zei dat we richting de gate gingen voor het vliegtuig naar Pennsylvania vanuit hier namen we het vliegtuig naar Amsterdam. We zouden vroeg aankomen... maar door de hevige wind (lekker Hollands!) moesten we dik 1,5 uur circuleren boven Nederland.. lekker hoor! Rond 11:00 landden we. We waren gesloopt en hadden een super jet-lag.
Na het pakken van onze back-packs liepen we door de deuren. Daar stonden onze families. Dit was wel een gelukkig moment van wederzien. We werden overladen met knuffels, kussen en bloemen. Manon en ik namen afscheid van elkaar (afscheid zes...) en gingen met onze families mee.
Bij thuiskomst verwelkomt door mijn lieve mams, paps eenmaal thuis een verwelkoming in het Spaans van mama, papa en Sjaak en mijn tante, neefje en nichtje stonden te wachten! Ook nog een mooi plantje van m'n broertje. Ik was wel heel erg blij hen weer te zien! Verder wil ik graag afsluiten met de volgende woorden in het Engels en spaans:
Enjoyed the 3,5 months in this amazing country. I am gonna miss the kids, my Honduran family (especially my Honduran mom) and Honduran friends and everything what this country has to offer. We will return in Holland at the 10th of January at around 10:30.
Muchas gracias para mi familia y amigos de honduras. Sus país es una país muy bonito. Honduras es in mi corazón. Muchas, muchas gracias para todos!!
xxx Sanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
